Daar sta je dan, aan het begin van een mooie nieuwe uitdaging.
Ooit werkte ik in een kindertehuis. Wat de meeste kinderen daar nodig hadden, was tijd om te kunnen wennen. Later werd ik juf en ook daar was wat veel kinderen nodig hadden tijd. Ons publiek vroeg herhaling, oneindig voordoen en veel uitleggen in Jip en Janneke taal. Na een tijdje snapten ze de lesstof en zag ik blijde gezichtjes, want leren werd ineens leuk. Inmiddels ben ik terug in de hulpverlening en ook daar is wat cliënten vaak nodig hebben tijd, om het proces met zichzelf, hun partner of met elkaar als gezin aan te gaan. Voor de één is die tijd prettig, bij de ander roept het weerstand op. Ik ben er zo één, die het wil begrijpen, tools wil en ermee aan de slag gaat. Hoe frustrerend was het, als het dan niet gelijk lukte en ik steeds hoorde tijd, tijd, tijd. Inmiddels heb ik daarmee leren omgaan en hoor ik het mijzelf tegen anderen zeggen ‘een gedragspatroon doorbreken kost gewoon tijd.’
Gedrag dat je al zo lang doet is bij je gaan horen. Overlevingsgedrag dat ooit een helpende reactie op bepaalde situaties gaf, ben je blijven herhalen en zo ontwikkelde je aangeleerd gedrag. Dit gaat dus over hoe je bent gaan doen en denken in plaats van je aangeboren karakter. Dit noem je een karakterstructuur. Gedrag dat je zo lang (onbewust) hebt ingeoefend is echt niet binnen één dag weg. Het gedrag zelf zou je nog wel snel kunnen stoppen, maar de kans is groot dat je lichaamssignalen op tilt slaan. Ga je dit gedrag doorbreken roept dat vanuit je alertheidssysteem onveiligheid op. Dit mechanisme kan je duidelijk zien bij cliënten die terugdeinzen van schrik voor het nieuwe of steeds terugvallen in oude patronen. Zij kunnen dat nieuwe gedrag onvoldoende integreren en naar mijn mening sluit andersom werken dan goed aan. Eerst het nieuwe onder begeleiding laten ervaren, dat het veilig genoeg is. Dan pas kan het stapje voor stapje landen en komt er ruimte om nieuw gedrag eigen te maken. Ik werk hier systemisch en lichaamsgericht tegelijk, zodat je zowel het systeem als het lichaam meeneemt.
Even voor de vakmensen onder ons, dit is ook precies het punt waar je kan zien of iemand eraan toe is of niet. Wanneer iemand maar terug blijft vallen, dan is er iets anders nodig en sluit jouw hulp op dat moment onvoldoende aan. Mijn overtuiging is, dat als je dan blijft je onderdeel bent geworden van hun mechanisme en dit voor hun verre van helpend is. Mogelijk is er iets of iemand anders nodig of hebben mensen onbewust intern de beslissing genomen ‘ik houd mijn oude overlevingsmechanisme hoe dan ook vast.’
Hoe het ook zit, mogelijk speelt het thema tijd ook voor jou. Misschien loop je al een tijdje met een probleem? Blijf jij je afvragen wat er toch aan de hand is? Of weet je wat er speelt, alleen is de stap om hulp te vragen nog te groot? Cliënten die mijn hulp vragen zijn vaak vastgelopen op werk, in hun relatie of willen als ouder een patroon doorbreken met hun kind. Daarom vind ik het extra dapper, als iemand uit zijn of haar comfortzone stapt om problemen aan te pakken. Je zal zo trots zijn op jezelf. Eenmaal begonnen hoor ik vaker, het vermijden kostte meer moeite dan wat me nu te doen staat. Verandering heeft tijd nodig en blijkbaar is jouw tijd nu aangebroken om met jezelf aan de slag te gaan.
Als ik terugkijk naar mijn leven is er één ding dat ik zeker weet en dat is, dat niks voor niks is. In hoe de dingen zijn gelopen, zie ik dat iedere ervaring nodig was om te komen tot waar ik nu sta. Ik deel graag mijn kennis en kunde, dan is mijn volle rugzak aan bagage in ieder geval niet voor niks geweest.
Wat is jouw mooie nieuwe uitdaging?
Melanie de Vreede 🌺 © Copyright
