De groep verspreidt zich over de zaal. Ieder legt zijn ouderlijk huis symbolisch neer, met blaadjes op de grond. Waar de verschillen zichtbaar worden, dient ook de aan te kijken thematiek zich aan. Het blijft bijzonder om te merken, hoe de verhalen en thematiek per groep steeds weer naadloos aansluiten.
Ze stond als eerste klaar om de opdracht uit te voeren. Nog voordat ik goed en wel mijn plek als begeleider in kon nemen, lag haar hele familie al op de grond. Waar zij gewoon ‘deed wat ze deed,’ was voor mij iets heel anders zichtbaar; onrust, het er snel overheen willen gaan en alle aandacht gericht op de ander in plaats van op zichzelf. Na de terugkoppeling van wat zichtbaar was geworden, ademde ze een paar keer goed door en deed de oefening nogmaals. Nu vanuit verbinding met zichzelf. Door de vertraging kwamen de tranen los, nog met het blaadje voor vader in haar hand. Wat een gemis. De tranen gingen over haar overleden vader en tegelijk over het gebrek aan diepere verbinding toen hij er nog was. Ze begreep wel waar zijn terughoudendheid vandaan kwam. Hij had veel meegemaakt. Terwijl haar hoofd hier begrip voor had en zij het goedpraatte, liet haar lijf zien hoe in de loop der jaren haar boosheid en verdriet zich hadden vastgezet. Energie die eruit wilde, om weer vrij op haar eigen plek te kunnen staan. Dan kon het rouwproces in gang worden gezet, om ‘dat wat er niet was geweest.’ Haar vader had zijn gevoelswereld op slot gezet om zelf te kunnen overleven. En hoeveel hij ook van zijn dochter hield, hij uitte dit op een manier, die anders was dan zij nodig had.
De oneindige hoop kende zij maar al te goed, vanuit een diep verlangen naar verbinding met de wereld om haar heen. Ze had zichzelf wijsgemaakt, dat het op een dag zou lukken, als ze maar lief en aardig bleef doen tegen iedereen. Maar hoe hard ze ook probeerde en iedereen hielp, het maakte geen verschil. De magische beweging die zij als kind heeft leren maken (het blijvend uitreiken in de hoop ontvangen te worden) is zij blijven herhalen.
In de opstelling werd duidelijk hoe zij deze beweging nog steeds maakt. Daardoor de verbinding met haar eigen plek verliest, maar ook het gelijkwaardige contact met de ander. Ze springt op, nog voordat iemand om hulp heeft gevraagd. Haar antwoord richting de ander is ja, los van of ze er zin in heeft. Als ze eens moppert, sluit haar omgeving tijdelijk de oren, want daarna stopt ze toch met zeuren. Een dynamiek, waarbij het uitreiken en ontvangen flink uit balans is geraakt. Waar de magische beweging moest zorgen voor meer verbinding en bevestiging dat zij er mocht zijn, zorgde deze uiteindelijk voor meer frustratie en afstand. De omgeving vindt het prima, maar zij voelt zich vooral alleen. Tijdens het korte traject heeft ze ontdekt, dat even afstand nemen helpt. Zij vanuit daar eerst verbinding met zichzelf kan maken, waarna ze tot andere inzichten en keuzes komt. Ze heeft kunnen oefenen in contact met andere deelnemers, waarna het makkelijker is om dit thuis ook zo te gaan doen. Daarna is het een kwestie van blijven volhouden, zodat zowel ja als nee zeggen een nieuwe vaste gewoonte wordt.
Heb jij ook steeds meer van je eigen plek ingeleverd en wil je deze weer terug?
Melanie de Vreede 🌺 © Copyright
