Er zijn van die momenten in je leven, die je van binnen meedraagt. Misschien wel steeds minder bewust, omdat de scherpe kantjes ervanaf zijn. Of het rouwproces de innerlijke wond heeft geheeld en het niet meer dan een litteken is. Momenten die een wezenlijk verschil hebben gemaakt in hoe je leven is verlopen. Soms om trots op te zijn, andere keren misschien wel iets waar je liever over zwijgt.
Veel dagen in die tijd zijn aan mij voorbij gegaan. Met drie kleine kinderen, was er altijd wel iets te doen. Het ging verre van goed tussen ons, maar ik had geen idee hoe dat op te lossen. De routine hield mij staande en ik draaide als een robot ons dagprogramma af. Het blijft bizar hoe lang ik het heb volgehouden in zo een ongezonde situatie. Ik had totaal geen grenzen of die werden niet gehonoreerd, maar blijkbaar is toch ergens de stop doorgeslagen en was het ook voor mij genoeg.
Mijn opa was jarig en gaf een groot feest. De dag ervoor was er weer eens van alles gebeurd bij ons thuis, waarvan de details er uiteindelijk niet zo toe doen. Na een korte nacht werd ik wakker met een onrustig gevoel. Alsof ik toen al aanvoelde, dat het na deze dag nooit meer hetzelfde zou zijn. Hun vader kwam standaard pas later beneden. Iets waar ik mij al jaren aan ergerde, maar ergens raak je er ook aan gewend. In de ochtend zat ik aan tafel met de kinderen voor het ontbijt. Ze hadden lief iets voor opa geknutseld en deden hun mooiste kleertjes aan. Ergens tussen dat moment en het in de auto stappen is het tussen ons geëscaleerd.
Soms is het best gek als ik kijk naar welke details mij zijn bijgebleven, terwijl andere herinneringen jarenlang compleet zijn weggevaagd. Het enige wat ik hiervan haarscherp terug kan halen, is het gevoel dat ik had op die ene dag. Het gedoe kende ik wel, maar deze keer was het anders. Alsof ik niet meer terug kon naar wat ik normaal in zo een situatie zou doen. Mijn oude programma van ‘reageren en uiteindelijk maar accepteren’ leek gewist. Ik zie mij nog staan. Met knikkende knieën, maar duidelijk als wat. Waar ik normaal dichtklapte, na drie keer dacht laat maar of gewoon ronduit niks te zeggen had, bleef ik deze keer bij mijn nee. Ik zou naar de verjaardag gaan en hij mocht niet mee. Voor iemand anders klinkt dit misschien heel simpel, maar als je mijn hele verhaal kent dan is het alles behalve dat. Het dichtslaan van de autodeur en wegrijden zou betekenen, dat ik aan familie uit moest leggen waarom hij er niet bij was. Nu kan ik helemaal niet goed liegen, dus met alleen hij was ziek kwam ik niet weg. Wat er zich achter onze muren afspeelde zou naar buiten komen en ik moest gaan vertellen aan school en hulpverleners hoe dat zat. Ergens voelde ik ook als ik weg zou stappen, hij in zou kunnen storten of ontploffen. Iets wat eng is bij iemand met onvoorspelbaar en verslavingsgevoelig gedrag. Wat dat laatste betreft had ik het goed aangevoeld en zijn de kinderen meer beschadigd dan mij lief is. Het liefst zou ik die hele periode in mijn leven wissen om de schade bij hun weg te nemen, maar helaas is dat niet hoe het werkt.
Nog steeds heb ik een hekel aan dichtslaande autodeuren, schreeuwende mensen of manipulerend gedrag. Kan ik schrikken van bepaalde situaties en heb ik meer tijd nodig voor mijzelf dan gemiddeld. Maar zo heftig als toen heb ik het in mijn leven nooit meer gehad. Als ik terugkijk ben ik blij, dat ik die ene dag het verschil maakte voor de rest van mijn leven. Zoveel jaar later heeft het zowel mij als mijn kinderen veel goeds gebracht. Eenmaal in ons nieuwe huis werd het op die plek rustig, veilig en voorspelbaar. Als een waakhond was ik bezig met wie ik wel en niet naar binnen liet. Waar ik totaal de regie over mijn leven was verloren, had ik die nu deels terug met letterlijk een nieuwe huissleutel in handen. Je wil niet weten hoeveel zo een sleutel kan betekenen.
Achteraf gezien had ik eerder op willen staan, weg willen stappen van dingen die niet goed voor mij waren. Mijzelf serieus willen nemen in gevoelens, waar ik toen nog niks mee kon. We krijgen hierover geen tekst en uitleg op school. Als je dit soort dingen van huis uit niet meekrijgt, waar leer je het dan? Ik heb het geleerd met vallen en opstaan. Nog altijd lerende, maar inmiddels op ander gebied. Het voelt zo fijn om vrij te kunnen ademen, grenzen aan te geven en een leven te hebben, dat beter bij mij past. Ik heb er mijn missie van gemaakt om anderen voor te doen, dat ze het verschil kunnen maken in hun eigen leven. De kansen zijn er, maar het is aan jou of je er ook iets mee doet!
Kan jij hier wel wat hulp bij gebruiken?
Melanie de Vreede 🌺 © Copyright
