Waar je ook staat, je hebt altijd een keuze in hoe je met de situatie omgaat.
De zaal was redelijk leeg. Ze had de representanten voor haar ouders en kleinere broertje bij elkaar gezet en was zelf aan de andere kant gaan staan. Er werd haar gevraagd naar dit beeld te kijken en wat het met haar deed. Ze keek, bleef een tijdje stil en haalde haar schouders op. Wat voor woorden moest ze eraan geven, voor haar was dit normaal. De opsteller vroeg hoe het aan haar kant was. Rustig en stil, gaf ze aan. Terwijl ze het uitsprak, was er bij haar ouders en broertje geen beweging te zien.
Zo begon ooit mijn eigen opstelling tijdens de opleiding systemisch werk. Ik wist wel dat er iets niet klopte, maar had geen idee hoe dat zat. Ik herinner mij nog de ogen vanuit het publiek, die tijdens de opstelling naar mij keken. Zij bleven tijdens en na mijn opstelling verdacht stil. Niemand die uitreikte of vroeg hoe het met mij ging. Ik had met mijn opstelling iedereen diep geraakt, dat was duidelijk voelbaar, maar niemand kwam naar mij toe. Achteraf heb ik begrepen, dat ze geen idee hadden hoe ze mij konden troosten. Ik gaf hun ook geen ingang, want ik had mij in mijn veilige bubbel opgesloten en liet niemand toe.
Als ik vandaag de dag nogmaals in die opstelling zou staan, zou het weer stil worden. Dit keer, omdat ik weet hoe het is om op te groeien bij ouders, die emotioneel onbereikbaar zijn. Ik zou beseffen, dat zij hun eigen verhaal hebben, want je kind zo laten opgroeien doe je niet expres. Ik zou mijn pijn en gemis verdragen en stilstaan bij de keuzes, die ik later zelf heb gemaakt. Waar je opgroeit vormt je. Wat je er daarna mee doet, die keuze is aan jou.
Inmiddels werk ik veel met het thema hechting en de eigen plek innemen binnen het familiesysteem. Ik verzorg themadagen, geef trainingen en begeleid trajecten, waardoor het makkelijker wordt, om op je eigen plek te blijven staan.
Blijf je overleven of ga je het vanaf nu anders doen?
Melanie de Vreede 🌺 © Copyright
